اما رستاخیز مناطق آزاد از مسیر دیگری است

در پاسخ به درخواست رسمی وزیر امور اقتصادی و دارایی از هیات دولت که در خردادماه سالجاری انجام شده بود؛ روز شنبه مورخ‌۰۵/۰۹/۱۴۰۱ دکتر مخبر معاون اول رئیس‌جمهور، ابلاغیه‌ای مبنی‌بر تصویب پیشنهاد وزیر اقتصاد در هیات دولت را صادر نمود. طبق این سند، زین پس دبیرخانه شورایعالی مناطق آزاد و ویژه اقتصادی به عنوان یک شخصیت حقوقی مستقل، ذیل وزارت امور اقتصادی و دارایی قرار می‌گیرد و دبیر شورا به عنوان معاون وزیر شناخته می‌شود. همچنین طبق مصوبه هیات دولت، تعداد اعضای شورای‌عالی بسیار محدود شده است و بسیاری از امور و پیشنهادات، حتی تعیین اعضای هیات مدیره سازمان‌های مناطق آزاد به پیشنهاد وزیر اقتصاد و تایید شورای‌عالی انجام خواهد شد. یعنی دبیرخانه شورایعالی رسما به صوراسرافیل پیوست و وزارت اقتصاد به صورت رسمی و قانونی صاحب بلامنازع مناطق آزاد گردید.

علی‌رغم این‌که راقم سطور حاضر، در ماه‌های گذشته منتقد فرآیند فوق‌الذکر بوده، اما به سیاق سقراط، فیلسوف شهیر یونان باستان، به قانون وضع شده گردن نهاده و جام شوکران را سر می‌کشیم؛ هرچند به بی‌عیب بودن قانون قائل نیستیم. در همین راستا نیز، برای ارتقای سطح کارآمدی مناطق آزاد، ایجاد هماهنگی، هدایت، سیاستگذاری و نظارت بهتر بر این مناطق، دفتر دیگری را برای تحول مدیریت کلان مناطق آزاد از مسیر قانون باز می‌کنیم.

تا آخر ماه جاری، یعنی آذر‌۱۴۰۱، دستگاه‌های دولتی فرصت دارند پیشنهادات مرتبط با حوزه‌های ماموریتی خود را برای تدوین برنامه هفتم توسعه ارائه نمایند. زمان بسیار اندک است، اما فرصت تکرار شدنی نیست. برنامه هفتم توسعه در ابتدای گام دوم انقلاب، به نوعی اولین و مهم‌ترین برنامه توسعه‌ای همه‌جانبه ایران است و این برنامه باید عصاره چهل سال تمرین، تکرار و یادگیری باشد. تجربه ‌گرانسنگ موجود در کنار تخصص‌، ضرورتا می‌بایست در خدمت مسئولین کشور قرار گیرد‌‌.

مقام معظم رهبری در بند‌۲۵ ابلاغ سیاست‌های کلی تدوین برنامه هفتم توسعه، «تحول در نظام اداری و اصلاح ساختار آن مبتنی‌بر سیاست‌های کلی نظام اداری با تاکید بر هوشمندسازی و تحقق دولت الکترونیک، حذف تشکیلات موازی و غیرضرور، به‌روزرسانی قوانین و مقررات، اصلاح روش‌ها و رفع فساد و زمینه‌های آن در مناسبات اداری» را جزو اصول برنامه هفتم عنوان فرموده‌اند.

بر‌اساس همین اصل ابلاغی رهبری معظم انقلاب اسلامی و نیز بنا ‌به ضرورت اصلاح نگاه معیوب حاکم به موجودیت، کارکرد و اهداف مناطق آزاد در نظام مدیریتی کشور، ما در این شماره از نشریه پیشنهاد ایجاد «سازمان ملی مناطق آزاد و ویژه اقتصادی ایران» را به صورت مفصل طرح کرده‌ایم. این پیشنهاد همان‌طور که بیان شد، نه رد ابلاغیه معاون اول رئیس‌جمهور و نه حتی مخالفت با تدابیر وزیر محترم اقتصاد درخصوص مناطق آزاد می‌باشد؛ بلکه دقیقا تلاشی از سر دلسوزی و تعهد به پیشرفت و توسعه روزافزون این مناطق است. هدف ما همان چیزی است که رهبری عظیم‌الشان انقلاب در فرازی از ابلاغیه گام دوم انقلاب می‌فرمایند‌‌:

«انقلاب اسلامی راه نجات از اقتصاد ضعیف و وابسته و فاسد دوران طاغوت را به ما نشان داد، ولی عملکردهای ضعیف، اقتصاد کشور را از بیرون و درون دچار چالش ساخته است. چالش بیرونی تحریم و وسوسه‌ها‌ی دشمن است که در صورت اصلاح مشکل درونی، کم‌اثر و حتی بی‌اثر خواهد شد. چالش درونی عبارت از عیوب ساختاری و ضعف‌های مدیریتی است».

بر همین اساس هم امید است وزارت امور اقتصادی و دارایی با عنایت به این‌که امروز شدیدا گرفتار مسئولیت‌ها و ماموریت‌های کلان ملی می‌باشد، همچنین کشور در شرایط بغرنج و حساسی است و برنامه دولت برای انجام جراحی بزرگ در اقتصاد کشور به صورت خاص به حوزه کاری وزارت امور اقتصادی و دارایی مربوط می‌شود، با پیشنهاد ما برای پیگیری ایجاد «سازمان ملی مناطق آزاد و ویژه ایران» همراهی کند و همچنین با لحاظ فرابخشی بودن ماموریت‌های مناطق آزاد که عمده آنها خارج از حوزه کاری وزارتخانه مزبور است، انتظار است نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی به‌ویژه فراکسیون مناطق آزاد نیز از این پیشنهاد به سبب ظرفیت‌های آن در جهت ایجاد سازوکار موثرتر و کارآمدتر نظارت بر سیر مدیریت و برنامه‌های مناطق آزاد، موافق باشند.

نهایتا باید عنوان کنیم کشور ما در برهه‌ای از تاریخ قرار دارد که ایجاب می‌کند همه ما و تمام کسانی که دل در گرو اصلاح و اعتلای وطن دارند و خصوصا تحول مثبت در حوزه اقتصادی را به عنوان اساسی‌ترین نیاز راهبردی ایران می‌دانند؛ می‌بایست با تمام سرمایه‌های عینی و ذهنی خود صادقانه و متعهدانه بکوشیم و بجوشیم تا فردای‌مان بهتر از امروزمان باشد. در این صورت است که به فرمایش مولای‌مان حضرت علی‌(ع) جامه عمل پوشانده‌ایم؛ آنجا که حضرت می‌فرماید:

«مَنِ اعتَدَلَ یَوماهُ فهُو مَغبونٌ و مَن کانَ غَدُهُ شَرَّ یَومَیْهِ فمَحرومٌ، و مَن لَم یُبالِ بما رُزِئَ مِن آخِرَتِهِ إذا سَلِمَتْ لَهُ دُنیاهُ فهُو هالِکٌ، و مَن لَم یَتَعاهَدِ النَّقصَ مِن نفسِهِ غَلَبَ علَیهِ الهَوى، و مَن کانَ فی نَقصٍ فالمَوتُ خَیرٌ لَهُ‌».

«هر که دو روزش یکسان باشد، مغبون است و هر که فردایش بدتر از دیروز او باشد، محروم است و هر که چون دنیایش تامین شود دیگر به خیر آخرت خود اهمیتى ندهد، هلاک است و هر که به کاستى وجود خود رسیدگى نکند، خواهش‌هاى نفس بر او چیره شود و هر که در کاستى باشد، مرگ برایش بهتراست».