تعهد به عهدهای بسته شده که در قالب یک قانون به امضا رسیده و ابلاغ شده، یکی از اصول بدیهی اسلامی، قرآنی، اخلاقی و یک عرف بین‌المللی بوده که براساس آن بسیاری از معاهدات بین‌المللی و روابط انسانی در طول تاریخ شکل گرفته است.

بعد از گذشت نزدیک به سه دهه از فعالیت مناطق آزاد در اقتصاد کشورمان، باید ایستاد و نگریست و عملکرد آنها را پایش کرد؛ مناطقی که در اوایل دهه هفتاد و چند سال بعد از جنگ تحمیلی به منظور عمران، آبادانی و توسعه مناطق مرزی جنوب کشور که در شاخص‌های متعدد توسعه انسانی از نقاط غربی و شمال غربی کشور بسیار عقب افتاده‌تر بودند، ایجاد شدند. این مناطق طی حدود سه دهه گذشته، از مناطق همجوار خود پیش افتادند و در ایجاد زیرساخت‌های مختلف و بالا بردن فضای کسب و کار عمومی و اشتغال برای نسل جوان نقشی موثر ایفا کرده‌اند.

رشد هر کشور به توسعه علمی و اقتصادی آن بستگی دارد و البته که توجه به سرمایه‌گذاری نیز یکی از همین عوامل رشد و توسعه محسوب می‌شود؛ اما این مهم زمانی فراهم می‌گردد که موانع اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و حقوقی برای سرمایه‌گذاری برطرف و تلاش شود که برای توسعه اقتصادی کشور، سرمایه‌گذاری‌های داخلی و به ویژه خارجی بیش از گذشته صورت بگیرد.

در طول 30سال گذشته، تفکر و نگاه به اقتصاد جهانی و پیوستن ایران به این حلقه، با نام مناطق آزاد عجین شده است؛ مناطقی که تشکیل گردید تا آزمون و خطایی باشند برای ایجاد مدلی نوین از اقتصاد در کشور و گذر از تجارت سنتی و تک‌محصولی وابسته به نفت جهت تعمیم و تسری به سرزمین اصلی.

یک سرچ ساده در گوگل کافی است تا ماده‌13 قانون مناطق آزاد دیده شود، قانونی که مبرهن و واضح است و فعالان اقتصادی این مناطق را از پرداخت مالیات به مدت معلوم معاف می‌کند و این یکی از مزیت‌های سرمایه‌گذاری در مناطق آزاد محسوب می‌شود؛ موضوعی که می‌تواند مشوقی برای تولید و فعالیت اقتصادی در این مناطق مرزی محسوب شود.