از قدیم‌الایام محدوده کنونی منطقه آزاد اروند که متشکل از شهرهای آبادان، خرمشهر و جزیره مینو می‌باشد، به عروس شهرهای ایران شهره بوده است، شهرهایی که به واسطه وجود طلای سیاه، پیش از هر نقطه‌ای در ایران زمین، توسعه و مدرنیته را با شتابی غیرقابل تصور به منصه‌ظهور رساند؛ در کنار مردمانی با اصالت و فرهنگ کهن که همگام با حرکت در مسیر پیشرفت، آیین و سنن خویش را حفظ کرده و در جامعه ایرانی و حتی کشورهای همسایه ترویج نمودند.

پایان قرن بیستم با پدیده چرخش فرهنگی، به همراه پدیده پسامدرنیته و پساساختارگرایی، هم در بعد واقعیت اجتماعی و هم در بعد تحلیل اجتماعی، مصادف بوده است. این چرخش نه تنها نشان‌دهنده اهمیت یافتن بیش از پیش نقش فرهنگ در زندگی انسان‌ها و در علوم انسانی و اجتماعی است، بلکه نشان‌دهنده فهم درست‌تر و عمیق‌تر از نقش و قدرت فرهنگ در انواع ساحت‌هاي زندگی بشري و تحلیل اجتماعی است، که مدت‌ها تحت‌الشعاع عامل اقتصادي قرار گرفته بود.

به واقع شاید یکی از مهم‌ترین مفاخر ما ایرانی‌ها برای به رخ کشیدن در تقابل با دیگر کشورها، خصوصا آن دسته از کشورهایی که دارای تاریخ کهن و غنی نمی‌باشند؛ 3500سال تمدن و غنای فرهنگی است که دیگر این روزهای بیشتر به یک موضوع ناراحت کننده تبدیل گشته است.