در حالی به ثانیه‌های پایانی سال99 نزدیک می‌شویم که شمارش معکوس برای روی کار آمدن دولت سیزدهم آغاز شده و تا کمتر از 3ماه آینده سکاندار جدید امور کلان اجرایی کشور مشخص خواهد شد که بی‌تردید نقش تعیین کننده‌ای در چشم‌انداز پیش‌ روی مناطق آزاد تجاری-صنعتی و ویژه اقتصادی خواهد داشت.

از زمان شروع به کار مجلس یازدهم که با سال پایانی دوران فعالیت و به تعبیری خدمت دولت دوازدهم تقارن داشته است، می‌توان به عنوان الگویی از رفتارهای مشابه چنین تقابل‌هایی در روابط دولت و مجلس یاد کرد که در کشور به این شدت مسبوق به سابقه نیست. البته اینکه در دوره پایانی مجلس، رفتار بهارستان‌نشینان با پاستور‌نشینان تغییر می‌کند نیز ظرف چهار دهه گذشته بسیار دیده‌ایم.

داستان را با اشاره به نامه شماره‌۳۱ مولا علی(ع) خطاب به فرزند خود آغاز می‌کنم؛ آنجا که تصریح می‌کنند: «پسرم تمام این مطالب برای آن است که با تصمیم جدّی به ‌استقبال اموری بروی که اندیشمندان و اهل تجربه، تو را از طلب آن مسائل بی‌نیاز کردند؛ یعنی افرادی قبل از تو بعضی از امور را تجربه کردند و زحمت آزمودن آن را کشیدند تا تو دیگر نیاز پیدا نکنی به ‌طلب و جستجوی آن امور باشی و این که فکر کنی از تلاش بیشتر آسوده خاطر می‌شوی، نه این طور نیست».

در دورانی که سیاستمداران دولت دوازدهم و مجلس یازدهم در گیر و دار مباحث سیاسی ناشی از مذاکره و یا عدم مذاکره با امریکای جو بایدن برای اجرای توافق‌نامه برجام می‌باشند، ظرف سه سالی که دولت ترامپ از برجام خارج شد و کارزار تحریم حداکثری را بر ایران و ایرانیان عزیز در سطح بین‌المللی تعمیم داد، در مناطق آزاد کشورمان اوضاع بر گونه‌ای دیگر بود.

یکی مباحث و موضوعاتی که طی روزها و هفته‌های گذشته بسیار داغ شده و توجه همگان را به خود معطوف داشته، موضوع تفاهم‌نامه همکاری 25ساله جمهوری اسلامی ایران با جمهوری خلق چین است.