همانگونه که در شماره پیش نشریه هم اشاره شد، نمایندگان مجلس یازدهم طرح «اصلاح قانون چگونگی اداره مناطق آزاد تجاری-صنعتی و ویژه اقتصادی» را تهیه کرده و در هیات رئیسه اعلام وصول گردیده است. به همین سبب طی روزهای گذشته در تلاش بودیم با نمایندگان مجلس شورای اسلامی خصوصا طراح این طرح، گفت‌و‌گو کنیم تا از دلایل و چرایی این موضوع از لسان خودشان بیشتر آگاه شویم.

در روزگاری به سر می‌بریم که هر لحظه باید خود را برای یک غافلگیری جدید و یک بلای ناگهانی آماده و مجهز کنیم. در روزهایی که پاندمی ویروس کرونا علاوه بر تبعات عظیم جانی، روحی و اقتصادی که از خود بر جای گذاشته، یک درس بزرگ به بشریت آموخته و آن این است که برای حفاظت از جان و مال خویش، باید در وهله اول از اطرافیان‌مان مراقبت نماییم؛ چراکه به خطر افتادن هر یک از افراد، سبب به مخاطره افتادن سایر اشخاص خواهد شد؛ موضوعی که اکثر قریب به اتفاق کشورها و دولت‌ها بدان رسیده‌اند و سعی در گذر از این روزهای بحرانی با کمترین آسیب را دارند.

تعهد به عهدهای بسته شده که در قالب یک قانون به امضا رسیده و ابلاغ شده، یکی از اصول بدیهی اسلامی، قرآنی، اخلاقی و یک عرف بین‌المللی بوده که براساس آن بسیاری از معاهدات بین‌المللی و روابط انسانی در طول تاریخ شکل گرفته است.

یکی مباحث و موضوعاتی که طی روزها و هفته‌های گذشته بسیار داغ شده و توجه همگان را به خود معطوف داشته، موضوع تفاهم‌نامه همکاری 25ساله جمهوری اسلامی ایران با جمهوری خلق چین است.

در روزهایی که در آن به سر می‌بریم شاید نوشتن از مناطق آزاد ایران کمی سخت به نظر برسد؛ زیرا اکنون که در حال سپری کردن و عبور از نیمه اول سال99 هستیم، در سالی که به فرموده مقام معظم رهبری به نام جهش تولید نام گرفته، در روزگاری که ویروسی عجیب (خودساخته و یا ساخته شده) تمامیت بشر را به تسخیر خود درآورده، در دورانی که بحران اقتصاد و معیشت بر کشور عزیزمان سایه افکنده و تولید و تجارت را به مسلخ برده، در صبحگاه‌هایی که صف‌های طولانی متشکل از مردم، پیر و جوان برای گرفتن سهمی از بورس با جان خود و آتش سوزان کرونا بازی می‌کنند؛ خبری از گشایش اقتصادی، تولید و تجارت نیست!